balanseren...

contactadres.
e-mail : surinaampje007@gmail.com
website: www.ligorio.nl

Het onvermijdelijke is gekomen. De tijd hier in Suriname zit er op, dus tijd om de balans op te maken.
Ik heb deze opgebouwd in de zgn. k e i h a r d e gegevens en de s o f t e gegevens. We beginnen met enkele keiharde gegevens in de bekende notendop. Ik ben hier nu 329 dagen -in de periode van 24 sept 06 t/m 18 aug. 07- waarvan 247 dagen in Ligorio en 82 dagen in de stad of elders. Van die 247 dgn in 'het bos' heb ik 161 dgn proberen les te geven. In die tijd heb ik 0 keer de wekker gezet, 576 knakworstjes gegeten, 7800 gr. Bonky Instant Chocolate genuttigd (om maar eens wat te noemen), 338 bordkrijtjes verbruikt, 10(!) stempels in mijn paspoort verzameld (tja, als ik straks het land nog maar uitkom), 7 keer bij opie Jan de verpleegkundige langsgeweest, 15 pasfoto's achter moeten laten bij diverse instanties, 12 postkaarten, 7 brieven en 'hul veul' mailtjes ontvangen. Daarnaast is er ook nog het een en ander gesneuveld: 2 brillen, 1 ventilator, 1 koelkast, 1 peertje, 3 paraplu's, 2 blikopeners, 2 riemen, 2 broeken (waaronder 1 korte broek), 1 gsm, 2 zaklampen, 2 paar slippers, 1 paar sandalen, 1 paar schoenen, 1 bureaulamp en een authentiek coca-cola glas.
Voor degene die nog niet zijn afgehaakt, heb ik hier nog wat softe gegevens in de bekende Parbo bierdop.
Om te beginnen kan ik zeggen dat ik een waanzinnig jaar achter de rug heb. Met pijn in het hart en met een kist vol fantastische herinneringen vlieg ik straks terug naar dat eveneens geweldige Nederland. Die niet-toeristische tochten (al of niet met de boot), de Brokodays, de inaucuraties, de feesten, het meehelpen in het bos en op de kostgrondjes, de trip naar Oko-Bergi zitten voor eeuwig opgeborgen in mijn geheugen en zijn ook moeilijk te beschrijven met de computer-pen. Ongetwijfeld zal dit nog regelmatig de revue passeren. Ondanks ik hun taal niet machtig ben, heb ik toch enigszins met ze kunnen communiceren, wat ze maar al te prachtig vonden. Een aantal bewoners kunnen gelukkig ook Nederlands en verreweg de meeste gesprekken verliepen dan ook via hen. Een speciale band heb ik opgebouwd met Paul Amimba en Thomas Alinkie. Altijd stonden ze voor me klaar en nooit was iets te veel gevraagd.
Ondanks al deze goede tijden, zijn er ook slechte tijden geweest. Zo'n dagen waarin je je afvraagt waarom je eigenlijk hier bent, voor wie je hier bent en wat je hier uberhaupt eigenlijk doet? Alles zit tegen, niemand werkt mee, je voorraad eten is bijna op, je zit bij een lullig klein kaarsje omdat er voor de zoveelste keer geen stroom is terwijl het pas half 8 is, er geen regenwater is en je mist de borrelnootjes. Klotekinderen! Kortom: je voelt je eenzaam.
Maar dan is er de volgende ochtend altijd weer dat ene jongetje uit de eerste die me aantikte en met een smile van zeiloortje tot zeiloortje zei, terwijl hij me met zijn mooie bruine ronde ogen aankeek: "Goedemolgen meneer". (Ze kennen de letter 'r' niet) Dat heeft hij van de eerste tot de laatste schooldag volgehouden! Ook merk je dan dat het die dag weer lekkerder loopt. Ze doen enigszins mee en langzamerhand lijkt het er op dat er steeds meer van die dagen komen die 'lopen'. Uiteindelijk is dat toch je hoofddoel en daarom meen ik aan het einde van de rit dan ook oprecht te kunnen zeggen dat de missie geslaagd is. Anderzijds kan het ook zijn dat ik een geweldige plank voor mijn kop heb. Dat laat ik graag aan anderen over.
De groeten allemaal, ontzettend bedankt voor het meeleven, de reacties en tot in het Nederlandse.