au revoir Guyana...

Steun School Ligorio
rek.nr: 14.34.30.580 tnv PAM van Dooren
e-mail: surinaampje007@hotmail.com


Cayenne.
Op 1e kerstdag vertrekken Corine, Mark, Bas en ik met de taxi naar Albina, de grensplaats van Suriname en Frans Guyana, omdat er die dag geen bussen rijden.Om 10.00u vertrekken we en al snel krijgen we slecht wegdek. Fijn zo'n luxe auto, want in de bus zou je gegarandeerd helemaal door elkaar geschut worden. En wij maar discussieren over wel of geen ZOAB in Nederland. Hier moet dit wegdek de auto's gegarandeerd de nodige schokbrekers kosten. Met ruim 120 km per uur over een 2-baans weg scheuren we binnen 2 en een half uur naar de plaats van bestemming. In het dorp is verder niet veel te beleven en we worden afgezet bij de Marowijne-Rivier, de scheiding met Frans Guyana. We regelen een boot naar St.Laurent en onderweg stoppen we even om een stempeltje te halen, het bewijs dat we Suriname uit zijn. Tja, ze zijn hier gek op stempels. Ook aan de andere kant natuurlijk weer een stempeltje halen om daarna wat rond te dolen op zoek naar een hotel. Zwembad erbij, biertje erbij, een zonnetje van 35gr. en zo houden wij het deze middag wel weer uit bij ons hotel.
's Avonds gaan we nog wat door het stadje lopen en aan de kust is alles schoon en gezellig met mensen die aan het picknicken zijn. Omdat het Kerst is, verwennen we onszelf met een 3-gangendiner. Ik besluit mezelf maar eens te kietelen, want niemand anders doet dat tot nu toe. Nog een pintje na en alles is compleet.
Als we de volgende ochtend een auto proberen te huren, lachen ze ons zowat uit. Wie haalt het in zijn hoofd om met Kerst een auto te huren voor dezelfde dag, zie je ze denken. Nou dan maar zo'n dure taxi naar Kourou. We willen kijken of we bij het Europees Ruimtestation kunnen kijken, maar helaas. Dan lopen we maar naar het strand. We willen een lekkere duik nemen, maar we hebben al onze vermoedens omdat wij de enigen zijn. Het is eb en met een kleibodem als ondergrond, wordt het geen succes. Wel zijn er enorm veel visjes die over het water springen/lopen. Grappig om te zien. Er zijn foto's van gemaakt, maar ik weet niet of het overkomt. Na het terrasje, willen we rond 15.00u verder met de taxibus naar de hoofdstad.
Maar pech, want de bussen gaan maar tot 13.00u.
Belachelijke tijd natuurlijk en we willen dan ook een klacht indienen, maar ja waar???
Dan maar liften en net als het kaartje geschreven is, stopt er een auto die ons voor het nodige geld naar Cayenne wil brengen. Na een uurtje komen we aan in de stad. Rare gewaarwording zo'n Franse stad midden in Z-Amerika. Het hele land telt overigens maar 134.000 inwoners. Alles is zo'n 3,5 keer zo duur dan in Suriname, omdat ze alles invliegen vanuit Frankrijk. Da's effe wennen, zeker met ons 830 SRD salaris per maand. Het stadje lijkt wat te zijn ingeslapen en is dan ook lang niet zo bruisend als Paramaribo, maar zeker wel de moeite om gezien te hebben, ook al is hier de typisch Zuid-Amerikaanse sfeer ver te zoeken. Ook het strand is ontoegankelijk en de branding ligt helemaal aan de horizon met een enorm wad op de voorgrond waar honderden vogels zitten. Erg vreemde gewaarwording.
De volgende ochtend vertrekken we om 12.00u met een taxibus, terug naar St.Laurent. Eerst moeten we een uur wachten, want hij vertrekt pas als hij 8 mensen verzameld heeft. Dat duurt dus even. We doen er vervolgens 4 uren over. Ook moeten we nog verschillende keren stoppen omdat Mark ziek, zwak en misselijk is opgestaan die morgen. Als we bij de Marowijne-Rivier aankomen, worden we verwelkomd door zo'n 50 bootsmannen die ons onder luid geschreeuw en geduw een boottochtje naar de overkant willen aanbieden. Vast niet druk geweest die dag!!!Eerst stapt de chauffeur uit om iedereen weg te jagen, maar als dat niet lukt opent hij onze deur toch maar. Terwijl wij een weg banen naar onze spullen en onze 'fans' wegjagen, zijn er dan ook nog een paar zwervers die een sigaret willen. Madhouse!!! Ik weet nu precies hoe VIPS zich voelen als jonge meiden en andere fans zich om zo'n persoon verdringen.
Aan de andere kant van de rivier weer hetzelfde verhaal met de taxi's naar Paramaribo!! De bootsman regelt voor ons een chauffeur, want hij ziet wel dat wij hier moeilijk mee weten om te gaan. Na nog enkele kotspartijtjes komen we rond 18.30u veilig aan bij hostel Twenty 4. Het waren wederom wel weer een paar bijzondere dagen!!!