waarom heb ík dat nou niet?

Je hebt van die mensen waar ik ontzettend jaloers op kon worden. Zangers, sporters, kunstenaars laten ooit dingen zien, waarvan ik dacht: "Waarom heb ík dat nou niet?"Maar ook minder bekende mensen vertelden ooit ervaringen waar ik vol bewondering naar kon luisteren en me dan afvroeg: "Waarom heb ík dat nou niet?" Vooral als hen iets heel gemakkelijk afging. Dat leek me fantastisch zonder veel energieverlies je doel bereiken. Tja, waarom heb ík dat nou niet?
Zo hoor ik mijn achterbuurman nog luid en duidelijk vertellen hoe snel en gemakkelijk hij zijn huis wist te verkopen binnen 2 dagen. Zonder een greintje stress een recordprijs weten te bemachtigen! Omdat ik binnenkort zonodig in de binnenlanden van Suriname wil gaan werken en waarschijnlijk ben aangenomen, na overigens een half jaar volstrekte onduidelijkheid en de nodige inspanning, heb ik mijn huis te huur aangeboden. Eerst bij de makelaar langs, dé ideale plek om te kijken hoe je zonder energieverlies veel geld kunt verdienen. Ik kwam in elk geval tot de conclusie dat ík dat óók kon. Vol goede moed ging ik op zoek naar een geschikte kandidaat. Maar al snel vroeg ik me af: "Waarom heb ík dat nou niet?"Binnen no-time kreeg ik er namelijk een full-time job bij!!Er reageerden mensen met een minimum salaris, die je dan mag duidelijk maken waarom ze dit huis niet kunnen blijven opbrengen. Er was ook een Engelsman die met een Israelische vrouw in Duitsland gaat trouwen om vervolgens in mijn huis te willen ontdekken of hun huwelijk zal standhouden om vervolgens over 2 jaren naar Israel te emigreren. Zo was er ook nog een 22-jarige die in zijn eentje mijn huis wil huren, maar die officieel geen rijbewijs heeft met daarnaast een paspoort wat verlopen is. Op het 'moment-suprème' was hij in geen velden of wegen meer te bekennen. Wat te denken van de zelfstandige Belg die mijn huis als 'compleet uitgeleefd' bestempelde. De organisatie die in mijn huis 8 Polen wilde huisvesten, maakte me ook niet echt blij net zo min als al die mensen die niet eens kwamen opdagen. Maar ik kon wel telkens zorgen dat het huis 'aan kant' was.
Maar net toen ik in zak en as dreigde te geraken, leek het dan toch te gaan lukken. Het betrof een 40-jarige man en een hoogzwangere vrouw van 23 uit mijn geboortedorp -dus goei volk- die per direct een huis zochten om over een jaar een huis voor zichzelf te kopen. Het klonk allemaal erg aannemelijk en mijn gevoel van "Waarom heb ík dat nou niet?" was geheel verdwenen, tót hij de avond voor de sleuteloverdracht een zelfmoordpoging ondernam en in het ziekenhuis belandde samen met zijn vriendin die ook met spoed werd opgenomen en weeenremmers kreeg toegediend. Vervolgens kon ik weer van voren af aan beginnen en na wederom een aantal opmerkelijke kandidaten zoals een dolfijnentemmer in Mexico, ben ik met een betrouwbaar uitziende zelfstandige ondernemer uit een dorpje in de buurt, in zee gegaan.
Dat"Waarom heb ík dat nou niet"-gevoel is echter gaan wankelen toen ik een vrouw hoorde vertellen wat voor makkie haar bevalling was. Ik zou geneigd zijn te roepen: "Waarom heb ík dat nou niet?", maar dat is wat overbodig als man zijnde. Daarnaast lijkt het me voor de echtgenoot ook minder prettig zo'n vrouw te hebben, want ik heb van een verloskundige begrepen dat je een bevalling kunt vergelijken met een sinaasappel die je door je neusgat moet zien te persen. Nou, ík kan je vertellen dat je neusgat dan wel èèrrugg veel moet worden opgerekt, wil dat óóit lukken. Zelfs een mandarijn kostte me alle energie om dat voor elkaar te krijgen. En een vlekken dat het gaf en plakken!!! Sindsdien heb ik besloten me niet meer steeds af te vragen "Waarom heb ík dat nou niet?" en accepteer ik het gewoon dat het soms een prettiger en voldaner gevoel geeft als bepaalde dingen in het leven véél energie kosten, want wees nou eerlijk: Een neusgat zó groot dat er een sinaasappel inpast, is toch ook geen gezicht!!!!