veilig aangekomen...

He, he, we hebben het gered!!! Na een enorme bureaucratie en veeeeeeellll praten uiteindelijk een visum voor 15 dagen gekregen. Dat moeten we hier rond 6 mei weer verlengen zonder enig probleem, zodat we gewoon op 18 mei terugvliegen, zoals gepland.
Het begon allemaal al op Schiphol. Omdat we nog geen visum hadden en wel een ticket voor 30 dagen, moest het ticket worden omgezet voor een 15 daagse reis, anders mochten we niet eens het vliegtuig in. Alle plekken in het vliegtuig aanvankelijk bezet voor de retour van 6 mei, maar uiteindelijk was er wel plek. Net op tijd nog om in te checken. Na al die stress lekker rustig in het vliegtuig wat bijkomen. Heerlijk gevoel, om te weten dat 'het echte werk' pas over 5 en een half uur gaat beginnen. In het vliegtuig zaten voornamelijk Iraniers. Ontzettend gastvrij en gezellig buurten in het Nederlands of Engels. Rond middernacht zijn we geland op het vliegveld en helemaal opgeladen om het volgende 'gevecht' aan te gaan. Gelukkig hadden we een Iranier die goed Nederlands spreekt die ons wilde helpen. Nou dat was ook nodig ook. In eerste instantie mochten we het land niet eens in. We moesten rechtsomkeer maken en hij kwam vrij serieus over!!! Dat is dan toch even schrikken. Na alles honderdduizend keer te hebben uitgelegd en veel papieren te hebben overhandigd en met veel hulp van die Iranier, mochten we weer wat formulieren invullen. Overigens waren dit dezelfde als we al eerder hadden ingevuld. Daarna ging het in een keer wel!!!Van een leien dakje zelfs. We zijn daar wel twee en een half uur mee bezig geweest. Iedereen van het vliegtuig was al lang weg en de volgende vlucht kwam al aan toen we moe maar voldaan naar de douane konden. Geen enkel probleem meer!!
Ook deze mensen moesten kletsen. Een en al vriendelijkheid. Ook het verlengen wordt geen probleem.
Alle problemen waren als sneeuw voor de zon verdwenen. Ongelooflijke ervaring. De man die ons geholpen had bood ons ook nog een villa aan aan de Kaspische Zee. We zien wel of we dat gaan doen. Rond 3.00u 's nachts aangekomen in het hotel na een gigantische scheurrace van de taxichauffeur. De volgende ochtend ging het wekkertje weer om 8.00u om na het ontbijt weer de retourticket te laten omzetten naar het oorspronkelijke 18 mei, want we willen toch een maand hier blijven. Ook daar bij het bureau biedt een overigens mooie Iraanse vrouw die in Nederland heeft gestudeerd, haar hulp ook weer aan. Hier spreekt niet iedereen Engels dus wat hulp kan geen kwaad. Maar na een klein half uurtje is alles geregeld. Alles is weer als het oude en we komen gewoon terug zoals oorspronkelijk gepland
namelijk zondag 18 mei.
De rest van de dag wat door de hoofdstad gelopen. Ongelooflijk aardige mensen. Ze groeten allemaal en iedereen wil wel een praatje in het Engels met je maken, zonder bijbedoelingen!
Niks geen haat en toen we vanmiddag een biertje gingen kopen maakte de winkelier zelfs het grapje: Oh, wij zijn de extremisten he?
Hoezo het as van het kwaad. Absoluut niet. Wij zouden nog veel van ze kunnen leren.